Jubileum: Alan Macfarlane 50 jaar drummer
Zondagmiddag 5 oktober 2014 vierde Alan Macfarlane zijn jubileum in Luxor. Hij was 50 jaar drummer, geen geringe prestatie. Het meest opvallende was, dat Alan van het hele gebeuren zelf de regie in handen had. Nou ja, bijna het hele gebeuren, want bij wijze van opening werd hij toegesproken door Albert Oost, die wij nog kennen als zanger van The Roosters. Zelf noemde hij het een open brief.
Daarna verschenen Hank the Knife & The Jets, die een greep deden uit het Roosters-repertoire: Beatles, Stones, Buddy Holly, Elvis, Spencer Davis Group etc. En dat was dik genieten. Het mag gezegd worden, dat Alan een verschrikkelijk goeie drummer is. Hij speelt superstrak en vult elk gaatje inventief op met razendsnelle roffels e.d. Verder Alfons Haket, prima zanger, Hank the Knife op sologitaar en Fred van Geffen op bas. Af en toe wat fraaie meerstemmige zang, allemaal heel fijn dus.
Alan' eerste band was The Moans en daarom kregen we, na een verkleedpauze (let op de blauwe stropdasjes), een optreden van een Moanstributeband: een mix van middelbare mannen en "jonge honden", die volgens Alan het meest zenuwachtig waren. Niet zo gek, eigenlijk. Govert op zang, toetsen en percussie, Albert Oost wisselde de zang af met Tim, twee piepjonge gitaristen en een bassist. (Ik heb niet alle namen onthouden). Het repertoire: wat minder voor de hand liggende covers en alles prima uitgevoerd. Ik heb wel eens wat onaardigs gezegd over de stem van Albert, maar kennelijk paste dit repertoire uitstekend bij hem en met een beetje galm klonk het allemaal geweldig. Na een liedje van Bo Didley was er ruimte voor de anekote dat Alan eigenlijk paukenist had willen worden. Verder nog leuke plaatjes als tweestemmige achtergrondzang van achter de toetsen.
En na nog een verkleedpauze (let op de kleurige bloesjes) waren daar de echte Moans, for old time's sake, zullen we maar zeggen, want als ik zeg dat het muzikaal nogal rammelde, druk ik me voorzichtig uit. Het begon veelbelovend: Rondo van The Nice. Jaap Dekker maakte echt indruk. Daarna verscheen een zanger, die niet veel stem meer over had. Hij kreeg een flinke dot galm en werd ook extra hard gezet, waarbij de balans compleet verloren ging. Zelfs de drum was bijna niet meer te horen. Het repertoire bleef wel interessant. Wat dat betreft moeten The Moans destijds een unieke band geweest zijn. Er was muziek van Traffic en bijvoorbeeld minder bekend werk van The Doors. Op gitaar opnieuw Alfons Haket en een bassist.
En toen nog een setje, waarin Hank the Knife & The Jets, deze keer met witte stropdassen, eigen repertoire speelden. En het is echt wel heel fijn als zo'n manifestatie wordt afgesloten met een professionele band die ook nog eens erg leuke muziek speelt. Waarbij me nog opviel, dat er af en toe leuk met halve tonen gegoocheld wordt. Dat was me nooit eerder opgevallen. En natuurlijk was er een hoop aandacht voor de baritongitaar.
Mooie muziek, een goed gevulde zaal (waarbij de gemiddelde leeftijd nog wel een stuk boven de mijne lag), voor iedereen een geslaagde happening, lijkt me.
Posted in: Recensie