Henks Egolog

Afgelopen zondagmiddag organiseerde Popcentrum Jacobiberg weer de jaarlijkse oefenruimteconcerten. Het geluid was weer zwaar klote: keihard en wollig. Als ik me ooit verder wil bekwamen in de zaalversterking, weet ik waar ik NIET moet zijn om het te leren. Maar de bands speelden met volle overgave en dus viel er toch een hoop te genieten.

Vrouwen en kinderen eerst, leek het devies en we begonnen met

No Poses

Een kwartet dat een mix speelt van covers en eigen nummers. Toen ik binnenkwam, speelden ze Hurricane van Neil Young en dat kwam er lekker swingend uit. De zangeres heeft een prachtige donkere stem. Ze speelt slaggitaar en af en toe een aardige solo. De leadgitarist heeft zo'n 25 effektpedaaltjes (en er is vast wel ergens een gitarist die mij kan uitleggen dat dat geen overkill is).
(klik voor groter)

No Poses staat op Facebook

Meryn's Project

Meryn is dat jochie van anderhalve meter hoog. Hij heeft samen met zijn oudere broers (ze hebben tenminste dezelfde achternaam) een eigen versie van de Jimi Hendrix Experience opgericht. Meryn's stem moet nog wat groeien (zal ik maar zeggen), maar hij gaat flink tekeer op de gitaar. Bas en drum worden uitstekend bespeeld. Dit is echt heel leuk!

Meryn's Project staat ook op Facebook

Kill the Poodle

En dan zijn we bij het hoogtepunt van de middag: het optreden van Kill the Poodle. Bij die gelegenheid heb ik het eens omschreven als een soort Iron Maiden met wat Stravinsky. De band bracht o.a. een paar nieuwe nummers, die weer bol stonden van de dynamiek, struktuur en maat- en tempowisselingen. Heerlijk!! Minder heerlijk: het geluid was af en toe zo hard, dat ik er duizelig van werd. Dewi (met de mooiste stem van Arnhem en omstreken) was uitstekend bij stem en ze stond er heel relaxed bij. De hele band had eigenlijk wel enorm veel plezier op het podium. Dat is belangrijk, want dat komt over op het publiek. Ik geloof overigens wel, dat het een klein beetje ten koste ging van het drama. Een liedje als "Sick" was vorig jaar nog een gegarandeerde tranentrekker, maar kwam deze keer meer over als een lekkere meezinger. Over meezingen gesproken: de band werkt aan een album, dus binnenkort kunnen we meeblèren. (En over meeblèren gesproken: u komt toch ook 10 oktober om 21:45 naar Diehl aan het Willemsplein om mee te blèren met Ode tot the Quiet? Dewi is daar ook, net als ik, een groot fan van).

Brekend: bijna het hele optreden staat op YouTube. Gaat dat zien!!

Kill the Poodle heeft een website en staat op Facebook

Claus

Claus deed het deze keer met zijn tweeën: de drummer deed het niet, was de verklaring. En dat pakte per ongeluk heel goed uit. Nu hoefde het geluid niet afgestemd te worden op de drums en daardoor kon het wat zachter. Het optreden klonk mooi transparant en met alle ingewikkelde polyfonie van de gitarist en de zanger/bassist klonk het toch mooi vol.

  

Claus heeft een website

Project Infinity

Toetsen! Eindelijk! Ook Project Infinity speelt keiharde rock. De band noemt het zelf "Symphonische metal met een vleugje prog". Toe maar! In mijn oren klonk het wat simpeler dan Kill the Poodle, maar ja, daar ben ik dan ook wel erg fan van.

   

Project Infinity staat op Facebook

Esk-esque

Esk-esque had dezelfde drummer meegenomen als bij Park Open. En hij was weer even leuk.

 

Esk-esque heeft een website

King Fool

Aan metal geen gebrek: King Fool is een instrumentale metal-band, omdat ze al een tijdje zonder zanger zitten. Nog een keertje: KING FOOL ZOEKT EEN ZANGER(ES). Het zou fijn zijn, als die gevonden wordt, want nu klinkt het inderdaad alsof er iets ontbreekt en dat gaat op de lange duur vervelen. Daar komt bij, dat de beide gitaristen op een Gibson spelen. Er is dus maar één gitaarklank. Veel metal-bands combineren een Gibson (die zo lekker kan gillen) met een Fender (die zo mooi kan fluiten) en dat geeft dus wat meer kleur aan het geheel. Ook zou de band voor een wat meer polyfone aanpak kunnen kiezen, al heeft het ook wel wat om alledrie de snarenspelers hun handen synchroon over de hals te zien bewegen.

En ook van dit optreden is een deel terug te vinden op YouTube.

    

King Fool staat op Facebook

Eyewitness

Eyewitness is een coverband. Toen ik binnenkwam speelden ze "Burning Heart" van Vandenberg en dat klonk heel erg lekker. De zangeres (neem me niet kwalijk, maar wat een mooie meid is dat!) heeft een stevige stem met een groot bereik. Verder is de bezetting minimaal, met gitaar, bas en drums, maar het geluid is groot zat. Deze band had het voordeel, dat er een andere technicus achter de knoppen zat. Deze leek wel zijn oren te gebruiken en niet alleen maar naar de meters te kijken. Daardoor klonk dit optreden een stukje zachter, maar ook helderder en mooier.

    

Eyewitness heeft een website

Lola's Dice

Een internationaal gezelschap: de leden van Lola's Dice zijn afkomstig uit Nederland, Chili en Venezuela. Ze noemen zichzelf een powertrio en hier en daar klinkt het wel wat punky.

   

Lola's Dice heeft een website, maar daar staat niet veel op, alleen links naar Facebook, YouTube, SoundCloud en MySpace

Of Stone and Fire

En hop, nog zoiets. Maar dit trio speelt 90's rock en niet te simpel: maat- en tempowisselingen e.d. Een gitarist, die ook een stevige stem heeft, een ingetogen bassist, die incidenteel ineens wilde sprongen maakt en een drummer die de show steelt, omdat hij het zo verschrikkelijk druk heeft.

   

Of Stone and Fire staat op Facebook

Rejected

Een kwartet van jonge honden, die vrolijke poprock maken.Met een toetsenist! Maar die pakt er ook vaak de gitaar bij. Verder een zanger/gitarist, een bassist en een drummer die ook zingt. Dit is misschien de band, die over een tijdje Liwet's Eye flinke concurrentie kan aandoen. (Liwet's Eye was er ook. Ik heb ze niet gezien, maar ze zijn wel erg leuk.)

      

Rejected staat op Facebook

Magica

En tenslotte: Magica. Het is best moedig om in je eentje op het podium te gaan staan met slechts een gitaar en een begeleidingsautomaat. Afijn, ik houd het deze keer bij één advies: Magica, alles een kwint omhoog en trek je scheur eens flink open. Dan zien we volgend jaar weer verder.

 

Ik had ook nog Crashjaw en Teef (zes minuten jammen op één akkoord, beetje saai) willen zien, maar die waren zo lang bezig met opbouwen, dat ik mijn tijd wel beter kon gebruiken. Al met al heb ik prima bands gezien, waarbij mij de nadruk op zware gitaarrock opviel, alsmede een groot gebrek aan toetsenisten.

Posted in: Recensie